ความทรงจำของการประพันธ์

             ชิสุกิ วาทานาเบะตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล

ในเดือนมิถุนาต้นฤดูร้อน เนื่องจากประสบอุบัติเหตุ

ตอนจบม.ปลายเมื่อ3ปีก่อนและอยู่ในสภาพไม่

ได้สติมาตลอด สิ่งที่เขาจำได้เมื่อตื่นขึ้นมานั้นมีแค่

เรื่องเกี่ยวกับงานเขียนของเขา​ การมีตัวตนเป็นนัก

เขียน ส่วนเรื่องที่นอกเหนือจากนั้นก็ไม่อาจทราบได้

เวลาล่วงเลยไปอีก4ปีหลังจากออกจากโรงพยาบาล​ 

วาทานาเบะที่สนใจแต่การเป็นนักเขียนกับความ

ทรงจำที่เลือนลางลงทุกที เขารู้ตัวว่าหลายปีที่ผ่าน

มาตัวเขาเริ่มหลงลืมสิ่งรอบข้างไปโดยปริยายไม่ว่า

.

.

.

จะเป็น

.

.

.

ครอบครัว

.

.

.

เพื่อน 

.

.

.

คนใกล้ชิด 

.

.

.

ก็ลืมไปหมด... 

"อาการความจำเสือมของผมนั้นรุนแรงพอสมควร

เรื่องนั้นผมรู้ตัวดี​ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็คงยังคงอยาก

เขียนนิยายต่อไป​ เพราะนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ผมจำได้

และทำมันมาตลอด" เขาคิดเช่นนั้นแล้วเริ่มเขียน

นิยายต่อไป

***

ใ​นวันที่ดอกซากุระเปลี่ยนเป็นสีขาวบ่งบอกว่าใกล้

จบฤดูใบไม้ผลิ​ ผมยังคงเขียนนิยายของผมและ

ชายคนหนึ่งได้ปรากฎตัวขึ้นกลางสวนสาธรณะและ

เอ่ยเรียกชื่อผม

"วาทานาเบะ ?" 

"เออ ขอโทษนะครับใช่ ชิสุกิ วาทานาเบะ รึเปล่าครับ? " 

เขาเป็นใคร... 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผมไม่เห็นจะจำได้เลย...